Een mooi plaatje leek het gezin van Fatima (41) en toch liep haar relatie spaak. ‘Dat we onze hond niet konden houden, vonden de kinderen vreselijk. En toch vind ik dat zij – wij – er een mooi leven voor hebben teruggekregen.’

‘In mijn jeugd was er weinig warmte. De grond waar ik uit kom was streng, islamitisch, gesloten en er speelden trauma’s uit het verleden bij mijn ouders. In mijn gezin van herkomst waren veel ruzies, mijn ouders zijn ongelukkig samen gebleven en ik ben met de harde hand en met harde woorden opgevoed. Ik was blij dat ik mijn ouderlijk huis kon verlaten, blij dat mijn vriend en later man dat mogelijk maakte. Ik was achttien toen we een relatie kregen en hij was twaalf jaar ouder.

Als begin twintiger kreeg ik kinderen. Jong kinderen krijgen is waar ik opgroeide niet zo gek en ik kijk nog altijd positief terug op de eerste tijd die we samen hadden. Want we hadden het goed samen.

Een opgeruimd huis
Maar al hadden we samen drie kinderen, een paar jaar later leek ons seksleven niet meer te bestaan. Ik hunkerde naar zijn affectie. Dag in, dag uit krijg je niet die lieve woorden waarnaar je verlangt, je mist het tegen elkaar aan hangen op de bank, de intimiteit. Het verdriet en de pijn van niet gezien worden, maakt dat je een beetje verdwijnt.

Dus was ik bezig met een fijne werknemer zijn en een goede moeder, met een opgeruimd huis. Voor de buitenwereld ben je dat stel met die gezellige twee-onder-een-kapwoning met drie kinderen. Ondertussen was zijn aandacht niet bij mij en hij toonde verder ook weinig initiatief om een helpende hand te bieden in het huishouden of om samen iets te ondernemen. Ik kwam aan in gewicht en ondanks het ‘mooie plaatje’ van buitenaf, voelde ik me als vrouw en partner leeg.

Verborgen sneren
Op verschillende manieren zochten we allebei oplossingen voor mijn gemis aan intimiteit. Van het internet tot een affaire. Natuurlijk hebben we geprobeerd om te vechten voor de relatie, vanwege de kinderen. Maar onze relatie was kapot. In opmerkingen zitten sneren verborgen of je denkt dat de ander het naar bedoelt, de irritaties lopen op – het was niet meer gezellig tussen ons. Op een gegeven moment zei ik tegen mijn zus: “Ik ben zó verdrietig. Ik kán niet meer.” Toen begreep ik dat ik weg moest gaan.

De kinderen vonden het heftig om het huis te verlaten en dat we scheidden. Ik zie ze nog zitten, ik zie nog hun tranen. Onze hond konden we niet houden, die hebben we elders ondergebracht. Dat vonden ze vreselijk. Natuurlijk heb ik compassie met ze en zie dat het hen raakt om op te geven wat ze kenden. Maar ik vind ook dat ze, dat wij, er een mooi leven voor terugkrijgen. Als ouders brengen we wederzijds respect op voor elkaar. De kinderen krijgen nu dubbele verjaardagscadeaus, hebben dubbele vakanties en krijgen veel meer aandacht dan wanneer ouders getrouwd zijn.

Seizoen één en twee
De kinderen zijn week op, week af bij ons. Behalve mijn dochter, die meer bij mij woont. Mijn ex en ik brengen de spullen heen en weer, drinken dan even een kop koffie en hebben het over de kinderen. Omdat we het allebei lastig vinden om ze niet te zien op hun verjaardag, vieren we het met elkaar. We hebben nu een goede band, al vind ik het nog steeds jammer dat het zo heeft moeten lopen. Maar ik respecteer hem en hij is de vader van mijn kinderen.

We zijn lang samen geweest. Voor mij ook belangrijke jaren, omdat ik als tiener met hem startte en volwassen werd. Het voelt alsof ik een heel  leven heb geleefd in de achttien jaar met mijn ex. Dat was seizoen één van de televisieserie. In seizoen twee ben ik in een heel ander leven beland. Ik woon niet meer in een stad, maar in een dorp; heb geen hond meer maar een kat; heb een carrière in het bedrijfsleven waarbij ik een team leiding geef in plaats van een parttime baan en waar eerst een diploma niet mogelijk leek, volg ik nu een hbo-opleiding.

Kostbaar cadeau
Ik ben me bewuster geworden van wat er nu is en dat het ook zomaar kan veranderen. Elk moment van je leven denk je dat het blijft zoals het nu is. Terwijl de verandering vaak letterlijk voor je staat. Mijn verdriet om wat er niet was en dat het over was, heeft niet eeuwig geduurd. Door de diepe dalen kan ik nu ook intens genieten van het moment. Dan kijk ik bijvoorbeeld naar mijn collega’s en denk: wat een kostbaar cadeau dat ik met jullie gezellige mensen mag werken.

Dingen gaan zoals ze gaan. Ik ben blij om wat ik heb meegemaakt. De grond waar ik uitkom, laat ik steeds verder achter mij. Voor me zie ik steeds meer wie ik wil zijn of ben.’

Om privacyredenen zijn de namen en foto’s van de personen in dit verhaal aangepast.