Met elkaar konden ze niet leven, merkte Fondy Hartman (53) nadat ze samen kinderen hadden gekregen. Juist voor de kinderen wilde hij scheiden. ‘Ik wilde hen een betere start van hun leven geven’.
‘Na de komst van onze kinderen kregen we veel ruzies. De oudste bleef de eerste maanden maar huilen, de nachten waren een kleine hel. Steeds vaker was ik degene die uit bed ging, want ik kreeg onze dochter stil. Overdag moest ik werken en de spanningen tussen de moeder van mijn kinderen en mij liepen, onder andere door de moeheid, hoog op als we samen waren. Ik speelde gitaar in een band, maar mijn ex had commentaar op hoe vaak we repeteerden en dat ik dan niet bij de kinderen was. Ze begon mij te kleineren en na een paar van haar opmerkingen zat ik vaak stil op de bank en deed wat haar goed leek. Zo probeerde ik ruzies en schreeuwen te vermijden, want hoe klein de kinderen ook waren, die negativiteit krijgen ze toch mee. Heel soms verloor ik mijn geduld en dan zagen mijn kinderen een andere papa dan ik wilde zijn.
Lang heb ik getwijfeld of we uit elkaar moesten gaan. We wilden allebei een fijn leven en toch konden we elkaar daar niet in vinden. Ik had mezelf graag willen opofferen als dat voor de kinderen beter was geweest, maar mijn uitwerking op haar was als een rode lap op een stier. Ik wilde scheiden, voor de kinderen, niet door hen.
Mezelf klein gemaakt
Mijn ex zat slecht in haar vel en het was geen fijne gedachte om de kinderen van elf maanden en twee jaar oud bij haar te laten. Zij stond erop dat de kinderen het meest bij haar zouden wonen. Liever wilde ik ze de helft van de tijd, maar ze zei dat ik ze helemaal niet zou zien als ik moeilijk zou doen. Als man kun je dan niet veel meer doen. Ik was al blij dat ik ze überhaupt kon zien en dacht: laat ik maar pakken wat ik kan. Achteraf ken ik mezelf niet meer terug: ik had mezelf zo klein gemaakt.
Elke woensdag en om het weekend kwamen de kinderen bij mij. Van een afstandje kon ik zo in de gaten houden of het oké ging als ze bij haar thuis waren. Een tijd heb ik gevonden dat ik mijn kinderen in de steek had gelaten. Totdat we beiden, vrij snel na de scheiding een nieuwe relatie kregen. Een beetje apart, want we kregen allebei een relatie met de ex van de ander. Een soort partnerruil, zeg maar.
Beste scenario
Het fijne was dat we zo van beide gezinnen en kinderen wisten hoe het met ze ging. Als er wat aan de hand was, waren we allemaal meteen op de hoogte. Bovendien wist ik dat de nieuwe man van mijn ex dus ook kinderen gewend was. Van alle slechte scenario’s was dit de beste.
Na vijf jaar ging deze relatie uit en trouwde ik niet zo lang daarna met een andere vrouw, die geen kinderen had. Dat was ingewikkelder, want zij eiste mijn aandacht, terwijl bij mij de kinderen op de eerste plek staan. Ondertussen dacht mijn eerste ex dat er wat mis was met onze zoon. Volgens haar had hij behandeling nodig en moest naar het speciaal onderwijs. Het klopt dat hij anders is, maar ik zag een heel andere jongen als hij bij mij was. Ik wilde tegen haar ideeën vechten, maar het was haar waarheid, dus waartegen kun je je dan verzetten?
Vraagbaak
Niemand in mijn omgeving was gescheiden en ik heb veel eenzaamheid gevoeld. Als oudste kind moest ik alles zelf uitvinden en bij mijn ouders kon ik niet terecht, die hadden het moeilijk met elkaar. Sterker, zij kwamen naar mij als vraagbaak toen ze zelf gingen scheiden. Sowieso ben ik niet zo’n prater als het om emoties gaat. Misschien is dat mijn Indonesische achtergrond, waar niet veel ruimte is voor een eigen mening en je vooral luistert naar je ouders. Misschien zocht ik daarom wel vrouwen uit met een sterke mening.
De boosheid die ik voelde, uitte ik nooit naar mijn ex of de kinderen. Ik wil niet agressief doen of kwaad wegrijden, anderen hoeven mijn emoties niet te zien. Wel heb ik in mijn eentje indertijd een boksbal helemaal kapotgeslagen. En een wand bij mij thuis was helemaal afgebrokkeld, omdat ik er met mijn vuist tegenaan mepte als ik me wanhopig voelde. Soms sloeg ik mezelf.
Ruimte voor beter contact
Als mijn dochter het niet eens was met haar moeder, vertelde ze het mij. Ik luisterde, maar wilde hun moeder niet zwartmaken. Het blijft hun moeder. Pas op het moment dat mijn kinderen zelfstandig gingen wonen, voelde ik meer ruimte om beter contact met ze te hebben. De kinderen lieten mij vanaf dat moment ook meer toe. Ze begrijpen nu beter waarom ik niet meer bij hun moeder kon blijven. Ik heb het echt willen doen om hen een betere start van hun leven te geven. Voor mij is het belangrijk dat ze dat weten.
Gelukkig verwijten ze mij niets en is mijn relatie met hen een dikke tien. Mijn zoon omhels ik als we elkaar zien en geef hem een kus, we zeggen altijd “love you” als we afscheid nemen. Mijn dochter en ik zijn twee handen op één buik, sinds de scheiding zeggen we ook altijd bij afscheid dat we van elkaar houden. Haar kind, mijn kleinzoon, bel ik bijna elke avond om welterusten te zeggen, net als ik deed bij mijn kinderen toen ze klein waren.
Tegen alleen zijn kan ik slecht, ik heb graag iemand om me heen. Misschien ben ik uit eenzaamheid te snel in nieuwe relaties gestapt. Hoewel ik door verkeerde keuzes nu wel de partner heb die bij me past. Sinds tien jaar heb ik namelijk een relatie waar ik complete harmonie ervaar. Natuurlijk kennen we ups en downs, maar niet zo heftig. Mijn huidige vrouw heeft me leren praten en als de emoties oplopen, zeg ik nu: “Ik kan nu even niets zeggen, maar ik kom er later op terug.” Alleen huilen vind ik nog steeds moeilijk.
Wending in de relatie
De moeder van mijn kinderen en ik ontlopen elkaar niet. Komt zij op de verjaardag van de kinderen, dan ben ik er ook gewoon, want we kunnen prima samen door een deur. Ik koester geen wrok en we doen normaal tegen elkaar. Wat ik heel bijzonder vind, is dat ik onlangs haar trap mocht repareren – ik ben traprenovateur van beroep. Haar verzoek vind ik getuigen van veel vertrouwen in mij en een mooie wending in onze relatie. Tijdens de klus praatten we ook af en toe even met elkaar, over van alles en nog wat en natuurlijk over de kinderen.
Het klinkt vast gek, maar ik kijk met een glimlach terug op hoe ik mijn geduld nooit ben verloren. En ik ben heel dankbaar dat we samen zulke mooie kinderen hebben gekregen, van wie ik zielsveel houd.’
