Natuurlijk was er die wond door de scheiding. Was er desondanks plek voor een vriendschap met haar ex-partner? Yolanda van Dijk (55) merkte dat ze de vader van hun kind niet wilde loslaten, ook niet toen hun dochter volwassen werd. ‘De band tussen ons blijft altijd bestaan’.
‘De diepgaande gesprekken over zingeving had ik met vriendinnen, niet met mijn partner. Zijn wereld bestond uit keihard werken, ’s avonds eten, even aandacht aan onze dochter besteden, televisie kijken en slapen. Een prater was hij niet, we raakten elkaar nauwelijks nog aan en ik zocht mijn vertier steeds meer buiten de deur om maar niet ’s avonds op de bank te hoeven hangen met hem. In het weekend was het vaak wel gezellig als we met vrienden gingen tennissen op de club of varen met onze boot. Ik hield nog van hem, maar anders dan de twintig jaar ervoor. De onrust en leegte die ik voelde wanneer we samen waren, brak me op en ik ging op zoek waar het gevoel van ‘niet gelukkig zijn’ vandaan kwam.
Ik dacht erover na wat het minst erge moment voor een kind zou zijn om uit elkaar te gaan, want ik was me bewust wat een scheiding teweeg zou brengen: ik ben zelf kind van gescheiden ouders. Maar geen enkele leeftijd is voor een kind natuurlijk geschikt om te scheiden.
Ondertussen hielpen relatietherapie en emotioneel lichaamswerk ons niet. Mijn gevoel was weg en ik kon het niet meer opbrengen om goed in gesprek te gaan met hem. Constateren dat een mooie liefde waarmee het begon, niet bedoeld is om samen oud worden, was erg verdrietig. We konden elkaar niet meer aanvullen. Ik besefte dat ik de knoop moest doorhakken.
Geen moederskindje meer
Onze dochter was bijna zeventien jaar op het moment van de scheiding. Waar ik jarenlang thuis voor haar had klaar gezeten, moest ik nu opeens voltijds werken om financieel voor onszelf te kunnen zorgen. Daardoor trok ze in eerste instantie meer naar mijn ex toe en dat vond ik best moeilijk: ze was altijd een moederskindje. Ik wilde graag weten waar ze heengingen, welke gesprekken ze hadden eigenlijk wilde ik er nog bij zijn, heel dubbel allemaal. Ook moest ik haar dingen ontzeggen,
omdat we geen geld hadden voor dure spullen of een mooie vakantie zoals vroeger. De foto’s zien van haar en papa op een zonnig Spaans eiland gaven me eerlijk gezegd wel even hartenpijn. Aan de andere kant ben ik nu trots dat zij een hechtere band met elkaar hebben dan toen we getrouwd waren. Hij werd een veel meer betrokken vader dan tijdens onze relatie en dat deed me goed.
Gesprekken met mezelf
Ik wilde niet dat ze kind van de rekening werd door de scheiding en dat niemand iets over gevoelens zou mogen zeggen, zoals ik dat bij mijn ouders’ scheiding had meegemaakt. Bij onze scheiding mocht ieders verdriet er zijn. Vanaf het begin wilde ik in gesprek blijven voor onze dochter, ook al was het haar vader en mij niet gelukt om bij elkaar te blijven. Daarvoor ben ik heel wat gesprekken met mezelf aangegaan en ik heb veel aan meditatie gehad om te leren in het nu te
leven. Ik heb geleerd goed voor mezelf te zorgen, kan beter luisteren – niet alleen naar wat ik wil, maar ook naar mijn omgeving.
En ik wilde niet dat mijn ex een “afzetvader” werd: dat je je kind wegbrengt en niet meer praat met je ex. Als puber heeft ze natuurlijk geprobeerd om ons uit te spelen, door te zeggen dat ze iets mocht van papa. Dan belde ik waar ze bij was even met mijn ex om te horen hoe het zat. Mijn ex en ik konden al meteen prima naast elkaar zitten als we op hetzelfde feestje verschenen en gaven elkaar nog steeds een kus, daar was niks ongemakkelijks aan. Het werd juist ongemakkelijk voor me dat vrienden het
lastig vonden om zich een houding te geven wanneer we bijvoorbeeld tegelijk op de tennisclub aanwezig
waren! En ik vond het naar dat mijn familie niets meer aan hem liet horen na de scheiding.
Op bruiloft bij mijn ex
Ik was zo blij toen hij zijn huidige vrouw ontmoette, die een stuk jonger is dan hij – ze was een bekende binnen onze kennissen- en vriendenclub. Hij was zo verliefd, kon weer genieten en zij is heel sociaal dus er kwam ook weer gezelligheid in huis. Hij is er ook socialer door geworden. Ik mag haar heel graag en op hun bruiloft was ik zelfs daggast.
Even vond ik het lastig dat haar dochter “papa” tegen hem begon te zeggen, totdat mijn kind haar als zusje begon te zien. Als negenjarige zei haar dochter opeens tegen mij: “Dat is oneerlijk, nou heeft zij een stiefmoeder en ik niet. Dus kan ik af en toe een afspraakje met jou maken, Yolanda?” Regelmatig kwam ze gezellig bij mij thuis en na al die jaren spreken we elkaar nog steeds wel eens.
Band blijft bestaan
Toen onze dochter na de middelbare school op reis ging, daarna het leger in ging en zelfstandig ging wonen, hoefden haar vader en ik in principe geen contact meer te hebben. Maar ik wilde niet dat hij helemaal uit mijn leven zou gaan. Ik miste hem, als een broer of zus waarbij de band altijd blijft bestaan. Als hem iets vervelend overkomt, dan voel ik zó met hem mee, hij zit echt in mijn ziel.
Was er, ondanks de wond door de scheiding, plek voor een vriendschap? De nieuwe vriendin van mijn ex heeft daarin een mooie rol gespeeld, want zij zocht ook contact met mij. Intussen zegt zij: “Wij zijn eigenlijk één grote familie.”
Zo’n twee keer per jaar spreken we met elkaar af en daar zijn onze dochter en haar partner ook bij als het hun uitkomt. Met onze dochters dertigste verjaardag organiseerde ik een verrassingsfeest waar mijn familie, de familie van mijn ex en de familie van mijn dochters vriend kwamen. Aan het einde van de avond hebben we bij mij thuis nog lang met elkaar nagekletst.
Intussen heb ik alweer vijf jaar een nieuwe relatie. Een totaal ander type dan op wie ik normaal val, maar het was gelijk van beide kanten helemaal raak. Hoewel ik altijd dacht dat ik maar één keer in mijn leven wilde trouwen, ben ik binnen een jaar toch weer in het huwelijksbootje gestapt. Hij vond het in het begin lastig dat ik de vriendschap met mijn ex zo in stand houd. Maar intussen weet hij dat het tussen ons als partners niets verandert en dat mijn ex ook in mijn – en dus ook zijn – leven hoort.’
